Meer dan 40 cultuurreizen en de volgende is al geboekt

Luk De Ceuster & Lutgart Van Hemelryck 

Luk De Ceuster en Lutgart Van Hemelryck ‘trouwe’ reizigers noemen is een understatement op zich. Met meer dan 40 Davidsfonds Cultuurreizen op de teller (en er komen er alleen maar bij) weten ze als geen ander wat de mooiste plekjes op onze aardbol zijn. 

Eerste keer meteen goede keer

Kunst en cultuur hebben ons altijd geïnteresseerd maar door de zorg voor onze ouders zijn wij pas laat beginnen reizen. Na hun overlijden hebben we onze inhaalbeweging ingezet. Onze 1ste Davidsfonds Cultuurreis ging naar Malta, in september 2010. Intussen zijn we daar al 3 keer geweest. De 1ste keer verkenden wij het hele eiland en zustereiland Gozo. De 2 andere reizen waren muziekreizen in de hoofdstad La Valletta, in het Manoel Theatre. Dat werd in 1731 gebouwd door de grootmeester van de Maltezer Orde Antonio Manoel de Vilhena (1663 - 1736), een Portugese aristocraat. 

In dat imposante gebouw is noch een vestiaire, noch een foyer. Tijdens de pauze sta je buiten op straat en drink je iets op het terras van de nabijgelegen tavernes. De toiletten zijn in de kelder en er is geen verwarming zodat je bij opvoeringen tijdens de winter je jas aanhoudt.

Wij logeerden er in het 5-sterrenhotel Grand Hotel Excelsior in Floriana (il-Furjana) naar de Italiaan Floriani, verantwoordelijk voor de fortificaties van die plaats. Een uitstekend hotel, weliswaar met ... 92 trappen omhoog naar de straat. ‘Even snel langs het hotel’ was dus niet meteen gemakkelijk.

‘Ervaring’ baart kunst

 De aankomst van de nieuwe reisbrochure is altijd een spannend moment. 

Grasduinen in het aanbod. Daarna de telefoon nemen en vrienden-reizigers bellen. ‘Als jullie gaan, gaan wij ook!’, en vice versa.

Onze mooiste herinneringen hebben wij aan de Indochina reizen, meer bepaald naar Vietnam, Laos & Cambodja en Myanmar. Een minder aangename reis was de riviercruise op Rijn en Main, van Amsterdam tot Nürnberg. Ondertussen hebben wij ook geleerd dat cruises met Amerikaanse mastodonten van schepen niet aan ons zijn besteed. Onze favoriete reis is dan ook een riviercruise: de cruise op de Donau, van de Zwarte Zee tot Linz. Er zat veel variatie in natuur en cultuur, werkelijk zeer ontspannend. Het is de reis die wij iedereen willen aanraden en die we zelf nog eens opnieuw willen doen. Een riviercruise op de Douro, de Seine, de Rhône of de Saône zijn ook niet min om te doen.

Op al onze reizen hebben wij maar 2 keren pech met het luchtverkeer gehad. Tijdens de laatste Malta-reis (2018) maakte het vliegtuig, bij vertrek in Zaventem, een rommelend geluid tijdens het taxiën en werd the take-off afgeblazen. Wij zaten 5 uren vast in Zaventem luchthaven ... En door een storm overnachtten wij op de weg terug van Sint-Petersburg (2016) noodgedwongen in Frankfurt. Het vliegtuig dat ons moest komen oppikken had 3 uur vertraging waardoor we met evenveel vertraging in Frankfurt arriveerden voor onze aansluiting naar Brussel. Door onverwachte sneeuw zat er niks anders op dan in Frankfurt te overnachten. Een korte nacht! De luchtvaartmaatschappijen vergoedden ons in beide gevallen voor dit ongemak.

Trappist als attentie

In 2014 trokken we naar Marokko. Op de voorreisvergadering hadden wij op vraag van reisleidster Anne Trypsteen afgesproken om elk een flesje trappist mee te nemen voor ons bezoek aan het Monastère Notre-Dame de l’Atlas in Midelt.

Wij wilden Père Jean-Pierre Schumacher*, geboren in 1924, die er verbleef, verrassen. 

Hij was één van de 9 Franse monniken in het Algerijnse trappistenklooster Onze-lieve-Vrouw van de Atlas in Tibhirine. In de nacht van 26 - 27 maart 1996, tijdens de Algerijnse burgeroorlog, werden zij ontvoerd. Twee maanden later werden hun lichamen teruggevonden. Onthoofd. Père Jean-Pierre en Père Amédée werden door de gijzelnemers niet opgemerkt en ontsnapten zo aan de dood.”

Het was een heel ontroerend moment toen wij met zijn allen onze flesjes trappist aan Père Jean-Pierre, de laatste overlevende van het drama, overhandigden.

Herinneringen die de tijd voorbijsteken

Meer dan 40 reizen, dat is een enorme schat aan indrukken en herinneringen. Luk en Lutgart sommen er graag enkele op:

Tijdens ons bezoek aan de tempels van Kuhak Wat Nokor waren daar heel wat kinderen aan het spelen. Een beetje later bleek dat dat hun speelplaats was. Aan het eind van ons bezoek stonden zo’n 30 tot 40 gedisciplineerde kinderen, netjes op een rij, ons op te wachten met de vraag om hun school te bezoeken.

Schoenen én kousen uit in een tempel in Myanmar. Maar daar hadden we iets op gevonden, we vertelden ze dat we allemaal ‘medische’ kousen aan hadden en die onmogelijk konden uitdoen. De tapijten zaten er vol vlooien en je kon nergens zitten. Een vrouw uit onze groep had ‘serieus prijs’. 

In Berlijn tijdens de uitvoering van de Negende Symfonie van Beethoven vroeg iedereen zich af waar het koor was. Tot het koor plots losbrak vanuit de zaal. De koorleden zaten verscholen in het publiek. Een kippenvelmoment. Freude schöner Götterfunken!   

In Hanoi, een zakje frieten op de Belgische ambassade.

De kathedraal van York met reisleider Guido Latré, onverwachte inzichten in de restauratie van de beelden. De zoon van een dame uit onze groep werkte er als deskundige restaurateur en legde ons enthousiast de verschillende kapwijzen uit. 

De Mekong opvaren op een lange smalle schuit, zittend in cinemazeteltjes, met uitstapjes in de Himalaya.

In Tamcoc in Vietnam zaten we met 15 in een zeven bootjes op de droge Ha Longbaai (de baai is opgedroogd maar er loopt nog een riviertje door). De stilte kolossaal machtig, alleen het geluid van de roeispanen in het water.

In Cambodja, bij toeval, 2 huwelijksfeesten in een grote tent zonder elektriciteit. Een warme ontvangst want buitenlanders brengen er geluk.

Aardverschuivingen in Buthan zodat we een dag vroeger naar de hoofdstad terugkeerden. Een tyfoon ‘op zijn laatste benen’ in Japan, het regende emmers water.   

In Manchester tijdens de 1ste avond: een middeleeuws dineetje, alleen met lepel, bord en mok.

Een straat oversteken in hectisch Saigon, ‘niet twijfelen en gewoon rechtdoor stappen’, anders blijf je op de stoep kamperen, de ontelbare brommertjes stoppen niet.

Gegrilde vogelspinpoten proeven in een restaurant, gerund door probleemjongeren, in Phom Penh in Cambodja. Het smaakte naar nootjes.

*Voor een getuigenis van Père Jean-Pierre, zie om. Bert Claerhout, De erfenis van de vermoorde trappisten van Tibhirine, Het Teken, april 2009, nr. 9