chevron_left

Samen culturen beleven

Johan & Cécile Lambrechts-Wolfs

Het gezin stond bij onze vakanties vroeger altijd centraal. Wij hadden dan ook geen enkele ervaring om met andere mensen die je vooraf niet kent samen te reizen. In 2003 werd Cécile echter ernstig ziek. Toen zij was hersteld besloten wij om met Davidsfonds Cultuurreizen op reis te gaan. Al tijdens onze jeugd waren wij beide met het Davidsfonds vertrouwd. Het lag voor de hand om te kijken wat zij aan te bieden hadden.

Reizen op wieltjes 

Wij houden van geschiedenis en muziek. Wij volgen wat er in de wereld gebeurt. Maar niet zozeer de bestemmingen waren het belangrijkste. Op de eerste plaats kwam de manier van reizen. Wij wilden ons veilig voelen! Céciles immuniteit was, zeker in het begin, bijna nihil. Om zich te verplaatsen kwam er ook een rolstoel aan te pas. 

Na 12 reizen in Europa en Azië, en de Donaucruise met Mia Doornaert, kunnen wij alleen maar stellen dat wij de juiste keuze hebben gemaakt. Het is een meer dan stevige organisatie voor een eerlijke prijs en dit vanuit vele invalshoeken.     

Natuurlijk is het niet altijd eenvoudig. Het geboortehuis van Mozart in Salzburg is tot een klein museum omgebouwd maar het heeft een nauwe ingang en een smalle trap. Dus, je past je aan en je maakt er het beste van. ‘De Chinese Muur heb ik halfweg afgelegd, maar er waren ook andere reizigers die toen stopten’ (Cécile). 

Rolstoelavonturen


Op onze reis naar Turks Cyprus verdween de rolstoel zelfs tijdens een tussenlanding in Istanbul. Het hotel werkte niet mee en bezorgde ons een krakkemikkig exemplaar, meerdere zelfs. Davidsfonds en Omnia stelden alles in het werk om de rolstoel te laten vergoeden wat na veel vijven en zessen door Turkish Airlines werd uitgevoerd. 

Met reisleider Fred Brouwers, een man die in alle omstandigheden een onverstoorbare rust uitstraalt, landden wij in Turijn. Als rolstoelgebruiker volg je bij het uitchecken een andere procedure dan de gewone reizigers. Onze bagage liet op zich wachten. Toen wij eindelijk onze valiezen hadden en wij ons naar de uitgang haastten, was onze bus al vertrokken. De lokale gids had de reizigers geteld, maar was ons vergeten. Een telefoontje naar Fred. Het blijft enkele seconden stil aan de lijn. Dan roept hij uit: ‘Het is toch niet waar, zeker!’, er enkele krachttermen aan toevoegend. Even was Freds rustige aard verdwenen. Enfin, de taxi werd ons netjes terugbetaald.

Wij waren op reis in Londen, met Fred. De rolstoel kon niet op de kamer en werd in de gang gezet. ‘s Morgens was de rolstoel verdwenen. Wat bleek? Dronken Engelsen hadden ‘s nachts met Céciles rolstoel een soort rally door het hotel gehouden. Het hotel lapte de rolstoel min of meer op. 

Toen we in Tate Modern waren en op de zevende verdieping in het restaurant aan het lunchen waren, brak er brand uit in het museum. De lift mocht je uiteraard niet meer gebruiken. Van paniek was geen sprake en Fred hielp ons mee naar buiten ... langs de trappen van zeven verdiepingen. Om de goede afloop te vieren, gingen wij daarna naar een pub, ook met een lange trap naar beneden ...   

Rolstoelprivileges


In het hotel bereidde Fred ons uitgebreid voor op een concert in Covent Garden. Het aanvangsuur kwam alsmaar dichterbij en toen iemand van de groep Fred daarop attent maakte, vertrokken we snel-snel. Door de rolstoel kwamen wij wat later dan onze groep aan en helaas te laat. De oplossing? Wij mochten in de koninklijke loge plaatsnemen! Vreemd genoeg was die loge wel niet zo’n goede plaats, je had geen zicht op de hele bühne. 

Op de reis naar Parijs werden de treinen door een ongeval in Halle opgehouden, met lange wachtrijen tot gevolg. Maar door de rolstoel konden wij mee met de eerstvolgende trein en onze groep mocht mee. Wij staken vele wachtenden voorbij. Je kan je hun gezichten wel voorstellen. 

Blij weerzien


In Vietnam hadden wij een lokale gids die uitstekend Frans sprak. Het jaar daarop trokken wij naar Laos en Cambodja. Tijdens de tussenlanding in Hanoi maakten wij een wandeling en wie kwamen wij tegen? Juist, diezelfde gids die ons meteen herkende. Het werd een hartelijk weerzien. Zulke zaken blijven je bij voor het leven.

Met gespitste oren


De oortjes [audiofoon, nvdr] zijn een zegen voor ons. Wij hebben het nog meegemaakt dat er zonder oortjes werd gegidst. In drukbezochte musea zoals het Rijksmuseum in Amsterdam, geeft dat extra problemen voor rolstoelgebruikers. Voor je staan rijen mensen, je ziet en hoort amper iets. Met de oortjes kan je de uitleg gemakkelijk volgen en daarna een en ander bekijken.

Onvergetelijke ervaringen


Vergis je niet, wij hebben nu wel veel gesproken over ‘de rolstoel’ maar wij hebben schitterende herinneringen aan onze reizen. Natuurlijk zijn de banden met de lokale bevolking hechter in de kringen van onze volksdansgroep met contacten in heel Europa. Tenslotte logeer je tijdens die festivals bij mensen thuis. 

Bij Davidsfonds Cultuurreizen heb je ervaringen die je anders nooit zou beleven. 

Eén voorbeeld. In West End in Londen gingen wij kijken naar de musical Les Misérables. ’s Avonds zat één van de hoofdrolspelers, een Vlaming, mee aan onze tafel. 


Soepele reisgenoten


Boven alles appreciëren wij dat het reisgezelschap voor het grootste deel uit zeer actieve senioren bestaat. Soepel van geest, zo soepel mogelijk van lichaam. 

Bij het eerste contact merk je soms wel enkele vragende blikken op. ‘Een persoon in een rolstoel, wat gaat dat geven?’ Maar dat is van zeer korte duur. 

Het geeft je een boost om je onder zulke mensen te begeven.

Gesprek op 11 juni 2018, thuis in Rotselaar


ZOEK EEN REIS