Een avontuurlijke wijsbegeerte
Filip Ameel & Carine Vermeulen
De reis naar Iran, 2 jaren geleden, vergeet ik nooit. Het beeld van het duistere Iran, het land van het Kwaad, zoals het in vele media werd en wordt voorgesteld, is doorheen die reis totaal ontkracht. Samen met een groep enthousiaste reizigers ontmoette ik er vriendelijke mensen. Mensen die je op straat aanspreken, mensen die spontaan contact zoeken, mensen die willen praten en vooral ideeën uitwisselen.
Het echte Iran
Met gesluierde, subtiel geschminkte jonge vrouwen die zelf vragen om met jou op de foto te gaan. Met opvallend veel hooggeschoolden die in het hedendaagse Iran geen werk vinden en op zoek zijn naar een toekomst.
Wij logeerden onder meer in Britse oud-koloniale hotels waardoor wij de sfeer van het verleden opsnoven met niet alleen bij mij onmiddellijk de bedenking: wat heeft het Westen hier allemaal uitgestoken?!
De open en ongedwongen sfeer verraste ons misschien nog het meest. Toen wij een tijdje moesten wachten om terug te keren naar het hotel, trakteerde onze buschauffeur ons ongevraagd op thee. Toen wij aanschoven om een museum te bezoeken, bood een vrouw ons pruimen aan. Op een heel natuurlijke wijze, alsof het normaal was.
Het moet niet altijd spectaculair zijn wat je bezoekt en wat je te zien krijgt, al was dat geen enkel probleem door het Perzisch verleden. Het gaat ook om kleine eenvoudige dingen.
De reis naar Iran was een eyeopener. Reisleider Jorn De Cock, die in Beiroet woont en het Midden-Oosten perfect kent, opende deuren naar plaatsen waar je als gewone toerist nooit komt. Uitstekende lokale gidsen stonden hem bij. Bij het afscheid ontsnapte onze vrouwelijke gids niet aan de vele ‘piepers’ (kussen) die zij van ons gezelschap in ontvangst mocht nemen. Haar hoofdsjaaltje werd gewoon weggeschoven.
Passie voor muziek
Over mijn mooiste reis moet ik niet nadenken. Naast architectuur en geschiedenis is muziek een passie.
Muziek verbindt mensen.
Op een muziekreis naar Londen heb ik enkele jaren geleden Carine leren kennen. Piet Swerts was reisleider, een aimabel man en een toonaangevende hedendaagse componist wiens werken wereldwijd worden vertolkt. Carine is nu mijn levenspartner, mijn compagnon de route. Zij is verbonden aan een hogeschool in Gent en kan daardoor niet altijd meegaan met Davidsfonds Cultuurreizen. Wij passen er een mouw aan. Na mijn reis naar Kopenhagen ben ik er met Carine teruggekeerd, als haar persoonlijke gids.
Bezielde reisleiders
Ik heb, denk ik, 12 of 13 reizen met Davidsfonds achter de rug. Ik ben een fan. Ik heb een oprechte waardering voor de organisatie. Een absolute meerwaarde is de gedrevenheid en de expertise van de reisleiders. Zij bieden een cultuur- en een onderwijsbad aan. Bezield, ik heb er geen ander woord voor. Ook hun persoonlijkheid is belangrijk. Je leert die mensen kennen.
Met Jorn De Cock vertrek ik in september opnieuw naar het Midden-Oosten, naar Libanon. Ook het zoeken naar vernieuwende invalshoeken stel ik op prijs, zoals de Auschwitzreis die dit jaar op mijn programma staat.
Ambacht maakt macht
Ik sta op mijn reizen vaak in bewondering voor het ambachtelijke. De piramiden in Egypte: hoe hebben die mannen dat voor elkaar gekregen met de toenmalige middelen? Zelfs met al onze hedendaagse knowhow … Kunnen wij dat nog?!
Thuiskomen op reis
Wat mij het meest treft, is dat je mensen met dezelfde interesses ontmoet.
Het is moeilijk te beschrijven, maar het blijft onvoorstelbaar hoe het reisgezelschap elkaar zeer snel vindt.
Op een spontane wijze, een beetje thuiskomen op reis en toch is het avontuur zeer nabij.
Transcendente verkenningen
Niet alleen het bezoek aan evenementen, een museum ... maar ook de gesprekken tijdens de maaltijden, ’s avonds wat bijpraten, dragen bij tot de sfeer die de reizen voor mij zo boeiend maken.
Het is een unieke leerschool, je wereldbeeld wordt uitgediept.
Je leert samenleving en cultuur begrijpen, doorgronden, beleven. Ik ben leergierig. Ik hou van de dialoog.
Ik ervaar mijn reizen als een avontuurlijke wijsbegeerte, transcendente verkenningen waarbij de zin van en voor symboliek in mijn leven steeds concreter wordt.
Gesprek op 12 mei 2018, thuis in Ieper)