JAN DEWILDE: “Parijs was in het Europa van de 19de eeuw de onbetwiste ‘capitale de la musique’, de plek waar carrières van componisten werden gemaakt of gekraakt. We gaan op zoek naar de sfeer van toen en bezoeken zeker ook de somptueuze Opéra Garnier, dé operatempel van die tijd.”

Verdi’s opera Aida werd voor het eerst opgevoerd in het operahuis van Caïro in 1871. Het verhaal speelt zich af in de tijd van de farao’s tegen de achtergrond van verraad, geweld en oorlog. Centraal staat de driehoeksverhouding tussen de Ethiopische prinses Aida, de Egyptische legeraanvoerder Radames en Amneris, de dochter van de farao. Gekenmerkt door het contrast tussen een theatraal extravaganza en een meer intiem, persoonlijk drama, slaagt Verdi's partituur erin om de innerlijke angst van zijn protagonisten te onderscheiden van de imposante historische setting. Het werk brengt verschillende thema's die de componist dierbaar zijn samen: nostalgie naar een verloren thuisland, bevrijding door de dood, het contrast tussen een ontmoedigend heden en een geïdealiseerd elders, het verstikkende bereik van religieuze en politieke macht. Voor haar debuut in de Opera van Parijs heeft de Nederlandse regisseur Lotte de Beer ervoor gekozen om een ​​kritische blik te werpen op de Europese weergave van gekoloniseerde volkeren.

Het verhaal van de oude dokter Faust die een verbond met de duivel sloot om zijn jeugd terug te krijgen, stamt uit de 16de eeuw. Later bewerkte Goethe de sage tot symbool van de dwalende, naar het onmogelijke strevende mens. De eerste opvoering van Gounods opera was in 1859 in Parijs. Gounod concentreert zich op het liefdesverhaal. Zijn beslissing om de filosofische reikwijdte van het verhaal te verlichten, stelde hem in staat scènes te balanceren waarin het bovennatuurlijke opriep tot iets visueel spectaculairs met een parallelle microkosmos die wordt beheerst door gevoelens. Gounods partituur is een hoogstandje van melodieuze vinding, waarvan de vocale compositie de vaardigheid van de componist onthult om oprechte en onmiddellijke emotie over te brengen. Voor zijn debuut in de Opera van Parijs reflecteert de Duitse regisseur Tobias Kratzer op de obsessie van de hedendaagse samenleving voor de eeuwige jeugd. Met zijn uitgekiende scenografie schommelt zijn productie tussen hyperrealisme en magie, de wereld van vandaag en de griezelige sfeer van de Duitse romantiek.